No.473594[Reply]
Bu dünyada akıllı biri olmak, yani bir şeylerin farkında olarak yaşamak bence en büyük cehennem olabilir. Sonsuz bir evrende, toz tanesinden ibaret hayatlarımızda, primatlardan biraz daha zeki insanlara tahammül etmek; iş, aile veya sosyal çevre… Hepsi çok acınası. Aynı kafada olduğumuz insanlar da var ama onlar da bir meşgale ile hayatlarına devam etmeye çalışıyor.
Küçükken tek derdim abur cubur yemek, top oynamak, bilgisayarda korsan CD alıp oyun oynayarak gün geçirmekti. Fakat şimdi her şeye çok geç kaldığımı hissediyorum. En kötüsü ise istediğim şeyleri yavaş yavaş yapmaya başlayınca, bunların bana mutluluk veya yaşama sevinci vermediğini görmek. Bir araba alacağım, aldım, sürdüm, oldu; sıkıldım. Bir sevgili yapacağım, gezdim, tozdum, eğlendim, bitti. Eskiden bir diziyi bir haftada bitirirken, şu an bir bölümü zor bitiriyorum. Spora giderdim, artık bir gram enerji yok; hep halsiz ve isteksizim. Cinsellik bile ilgimi çekmiyor. İş hayatım zaten berbat, başka bir iş yok. Boşta durmak istemiyorum.
İlahi bir güce inanmak istiyorum. En yakın olarak İslam’a, dolaylı yoldan mesajımı bir Yaradan’a gönderiyorum: "Enerjiye inanıyorum, iyi biri olduğum halde neden böyle bir hayat yaşıyorum?" diye sorguluyorum. Buna istinaden bir yol göster diyorum ama yerimde sayıyorum.
Milyar insan ve milyarlarca yıldır var olan bu dünyada, bu sıkıcı hayatımızın sadece “sikişip üreyip gebermek” olmadığını kanıtlayacak bir baba yiğit yok mu? Hala sonsuz bir karanlıkta mı yok olacağız? Yoksa yargılanacak mıyız? Yoksa biz bir çocuğun okul projesi miyiz? Zibilyon ihtimal arasında bir sperm annemizin rahmine girip biz oluyoruz; bu şans mı? Neler oluyor? Birisi açıklasın.
No.473595
haşmetlimi(kakamı) bu tirada bıraktım
No.473596
>>473594Osbir sonrasI gelen mental temizlik